بیاد استاد...

سال 86 یک شب زمستانی قرار شد که دلم از میان بورانهای بی حواسی و سرمای غفلت به خانه ای گرم و امن میهمان شود. یادت هست آقا! جلسه اول حتی بخاطر تند تند حرف زدنتان باید کمین میکردم تا جمله هایتان را شکارکنم و به قفس عقل بسپارم تا سر فرصت در دلم بپرواز درآیند. اما کم کم راه ها را که نشانمان میدادی و حتی اشاراتی که ناگهان میان صحبتهایت میکردی مثل دانه های برف همان زمستان آرام آرام بر ذهنم مینشست و در خاک دلم اب میشد. آقا یادتان هست! متعجب بودم شما را که میگفتند عالم اخلاقید چه بی تکلف صدا میکردند اما کم کم من هم خو گرفتم به اینکه صدایتان کنم و یادتان کنم با عنوان... آقا مجتبی. دلم برای کلاسهای چهارشنبه تنگ شده خنده هایتان ،تند تند حرف زدنتان، اشاراتتان دلتنگتان هستم دلم در این شلوغی شهر نفسش تنگ شده و تشنه ی اکسیژن اخلاقتان است. آسمانی ها...